فتوسراج
* خیلی دیر است برای ثبت گنجینه های کوچه ها و محله های اطراف حرم مطهر رضوی. ولی هنوز هم هستند دیوارهایی که از تخریب جان سالم به در برده اند. وقتی داشتم در کوچه ها قدم میزدم به قصد عکاسی، بشدت احساس خسران میکردم که چرا شهرداری و ارگان های ذی ربط انقدر بی رحمانه دارند تخریب میکنند. بیشتر از اینکه بخواهم عکس بگیرم دوست داشتم قدم بزنم و غصه بخورم. با این تخریب ها و ساخت و سازهای مدام، روح را از شهر می گیرند. قدم می زدم و چشم می چرخاندم دنبال یکی از همین ها که بر دیوارها مانده اند و ذوق میزدم. کاشی هایی که سر کوچه ها و سر درب ها مانده اند. می دانم که اگر روزهای آینده بروم و سراغشان را بگیرم دیگر نمی بینمشان. این نگین های از تخریب در أمان مانده را باید حفظ کرد ولو به اندازه ی عکسی. می دانم دلم تنگ می شود. حسی که تا بحال نداشته ام برای نگین های دیوار شهرم... 
من همان سراجم! اینجا هم دفتر مشق عکاسی است.
