فتوسراج
صبحی بهاری توفیق شد برویم زیارت یکی از سادات رضوی مدفون در انتهای خیابان بهشتی مشهد. هنرمندان شاید اینگونه بهتر بشناسند همان بقعه ی متبرکه که کنار خانه ی هنرمندان است. همان را می گویم. چقدر باحال بود. زیارت دربستی! هیچ کسی نبود جز خودمان و خودش! آدم چقدر اینجور جاها احساس آرامش می کنه. احساس می کنه به خدا نزدیکتره. بنای قدیمی این بقعه مربوط به دوره صفوی است. چرخیدیم و از همه جایش عکس گرفتیم. چقدر مهمان نوازند. حتی نگفتن شما کی هستید؟ از کجائید؟ این موقع روز اینجا؟ ( البته بقیه هم یاد بگیرند وقتی یک جوان ذوقِ عکس، دارد عکس میگیرد نزنند توی پرش! ) چنتایی را گذاشتم اینجا شما هم به فیض معنوی برسید. هرکسی هم خواست برود زیارت یادش باشد. این بقعه ساعت اداری باز است. 8 تا 2 صبح. * میدان شهدای مشهد روز شهادت خانوم فاطمه ی زهرا (س) کربلا بود. خیل عظیم جمعیت مرد و زن و پیر و جوان و کودک آمده بودند میزبانی 2 فرزند زهرا (س) که گمنامی را از مادرشان به ارث برده بودند. دست به دوربین بودن در این فضاها "ظلمت نفسی" است وقتی نمیتوانی حواست را جمع محفل کنی و مدام در پی چشم چرانی هستی برای گرفتن عکس. این چنتا عکس عجالتاً نتیجه ی چشم چرانی های "اجتماع عظیم عزاداران فاطمی" است. * خیلی دیر است برای ثبت گنجینه های کوچه ها و محله های اطراف حرم مطهر رضوی. ولی هنوز هم هستند دیوارهایی که از تخریب جان سالم به در برده اند. وقتی داشتم در کوچه ها قدم میزدم به قصد عکاسی، بشدت احساس خسران میکردم که چرا شهرداری و ارگان های ذی ربط انقدر بی رحمانه دارند تخریب میکنند. بیشتر از اینکه بخواهم عکس بگیرم دوست داشتم قدم بزنم و غصه بخورم. با این تخریب ها و ساخت و سازهای مدام، روح را از شهر می گیرند. قدم می زدم و چشم می چرخاندم دنبال یکی از همین ها که بر دیوارها مانده اند و ذوق میزدم. کاشی هایی که سر کوچه ها و سر درب ها مانده اند. می دانم که اگر روزهای آینده بروم و سراغشان را بگیرم دیگر نمی بینمشان. این نگین های از تخریب در أمان مانده را باید حفظ کرد ولو به اندازه ی عکسی. می دانم دلم تنگ می شود. حسی که تا بحال نداشته ام برای نگین های دیوار شهرم... * سلام! در اهمیت و فضیلت سلام همین بس که مجسمه هایی ساخته اند به همین نام. تذکر به زبان مجسمه ای!! میدان شهدا، رو به حرم مطهر. ولی انصافا کار جالبی است. کمتر از یک ساعتی که آنجا بودم صحنه های قشنگی دیدم. هر کسی عبور میکرد با دیدن مجسمه ها رو به حرم مطهر علی ابن موسی الرضا سلام میداد. نمی دانم اسمش را بگذارم رسم یا ادب مشهدی. حتما در زیارت به مشهد مقدس متوجه شده اید مشهدی ها هرکجای خیابان های منتهی به حرم که می رسند یکهو! بر میگردند و سلام میدهند. این همان عرض ارادت و سلام است به محضر مبارک ولی نعمتمان امام رضا (ع). این عکس ها تقدیم به زائران و مجاوران آقا.
من همان سراجم! اینجا هم دفتر مشق عکاسی است.
